Zo groot als mijn nagel – mijn kleinste model.

Deze dame is voor haar soort absoluut een van de grotere exemplaren, en toch is ze piepklein. Ik kwam haar vanavond tegen onder de vensterbank buiten. We keken elkaar in de ogen en het klikte meteen. Haar diep-zwarte ogen trokken meteen mijn aandacht en ik viel als een blok dus ik heb haar gevraagd of ze een fotosessie met me wilde doen.

Na wat tegenstribbelen ging ze uiteindelijk mee naar binnen en met behulp van een ovenschaal heb ik het voor elkaar gekregen een paar sprekende portretten neer te zetten die haar karakter en persoonlijkheid overdragen zoals ze is.

Even wat technische info. Ik heb geen macrolenzen meer, dus ik moest wat improviseren. Ik heb met een adapterring die ik ooit via eBay kocht mijn EF-S 18-55mm IS lensje achterstevoren op mijn body geschroefd. Het nadeel van dit truukje is dat geen van de functies van de lens nog werkt – geen autofocus, geen diagragma. Je camera geeft f/00 aan en geloof me, dat is het echt niet. Zelfs met de flitser erbij had ik nog 800 ISO nodig om met een redelijk korte sluitertijd (1/200) haar beweeglijkheid stil te leggen.

Scherpstellen doe je door je eigen afstand tot je object te veranderen – onderschat dit niet; het gaat om tienden millimeters tussen scherp en volledig onscherp. Dat kun je al zien aan de scherptediepte van deze foto’s. Jammer genoeg, omdat je geen invloed hebt op je diafragma, kun je daar niets aan doen met de manier die ik nu toepaste (kitlens). Met een macrolens is dat natuurlijk een heel ander verhaal.

Toch moet ik zeggen dat het me verbaasd wat je met zo’n goedkoop lensje en met zo’n simpel truukje toch nog voor elkaar kunt krijgen.

Laat me eens horen wat je vind – ik ben benieuwd naar jullie opmerkingen !